Αριστοτέλης, Περί ποιητικής, 1450b 36, μετ. Σ. Μενάρδου:
Το ωραίον έγκειται εις το μέγεθος και εις την τάξιν[1] δια
τούτο ούτε ένα υπερβολικά μικρόν ζώον είναι δυνατόν να είναι ωραίον, διότι
συγχέεται η θέα (τούτου), πλησιάζουσα προς χρόνον που δεν δύναται να γίνει
αισθητός, ούτε υπερβολικά μέγα, διότι η θέα τούτου δεν γίνεται συγχρόνως, αλλά
χάνεται δια τους θεατάς η ενότης και η ολοκληρία εκ της θέας… ώστε είναι
ανάγκη, όπως επί των σωμάτων και επί των ζώων, να έχουν μεν μέγεθος, αλλά τούτο
να είναι ευσύνοπτον, τοιουτοτρόπως
και επί των μύθων, να έχουν μεν μήκος, αλλά τούτο να είναι ευμνημόνευτον.
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ (Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ)
(ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ – ΑΘΗΝΑ 1977, σελ. 117)
[1] Πρβλ. Μετά τα φυσικά 1078a
36: «του δε καλού μέγιστα είδη τάξις και συμμετρία και το ορισμένον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου