Η άρνηση του παρόντος και η ψευδαίσθηση του παρελθόντος

Οι περισσότεροι άνθρωποι επειδή “αρνούνται” να ζήσουν το (δύσκολο) παρόν εξιδανικεύουν το παρελθόν. Αυτή η εξιδανίκευση μπορεί να αφορά μια προηγούμενη περίοδο της ζωής τους (κάθε πέρυσι και καλύτερα, παιδική ηλικία, ζωή στην ύπαιθρο κτλ) ή ακόμα και μια παλαιότερη εποχή. Το φαινόμενο της εξιδανίκευσης του παρελθόντος είναι πολύ παλαιό. Ο Ησίοδος, στο Έργα και Ημέρες, διακρίνει την ιστορία του ανθρώπου σε τέσσερις εποχές: την χρυσή (περίοδο ακμής, ανάπτυξης και δόξας), την ασημένια, την χάλκινη, και την σιδηρά εποχή. Ο ποιητής θεωρεί την τελευταία, κατά τη διάρκεια της οποίας έζησε και ο ίδιος, ως την χειρότερη και εξηγεί την παρουσία του κακού μέσω του μύθου της Πανδώρας.

Με το διαχρονικό αυτό θέμα αυτό καταπιάνεται η (καλύτερη για μένα) ταινία του Γούντι Άλεν «Μεσάνυχτα στο Παρίσι». Ένας Αμερικανός σεναριογράφος που θέλει να γίνει συγγραφέας (εκπροσωπεί το alter ego του Γούντι Άλεν), λάτρης της ρομαντικής και μποέμικης ζωής, επισκέπτεται με την πραγματίστρια γυναίκα του το Παρίσι.

 Η συλλογιστική της “χρυσής εποχής”

Σε συνομιλία του με έναν αμερικανό κριτικό που παριστάνει τον σπουδαίο μελετητή της γαλλικής κουλτούρας αναπτύσσεται η συλλογιστική της “χρυσής εποχής”.

 Είναι τελικά το παρόν βαρετό;

Ένα βράδυ, όταν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα, πέρα από κάθε λογική, ανοίγουν οι κρυφές πόρτες του χρόνου κι επισκέπτεται έναν κόσμο που πάντα ονειρευόταν, τη δική του “χρυσή εποχή” το Παρίσι του Μεσοπολέμου και τα σαλόνια όπου φιλοξενούνταν ο Χέμινγουεϊ, ο Φιτζέραλντ, η Γερτρούδη Στάιν ο Νταλί, ο Πικάσο, ο Μπουνιουέλ ο Κοκτό, ο Λοτρέκ, … Εκεί γνωρίζει και ερωτεύεται την κοπέλα του Πικάσο την αγγελική Αντριάν η οποία με τη σειρά της τον οδηγεί στη δική της “χρυσή εποχή” την Μπελ Επόκ …