Ένας έξυπνος δικαιούται να κάνει τον κουτό

Αντίθετα, ένας έξυπνος δικαιούται να κάνει τον κουτό, γιατί αυτό αποτελεί έκφραση της εξυπνάδας του. Παριστάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει, αυτός που καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά εξασφαλίζει διάφορα ωφελήματα, όπως: βγάζει την ουρά του έξω από ανεπιθύμητες καταστάσεις, γλυτώνει ενοχλήσεις, δυσαρέσκειες ή μπελάδες, εξαπατά τους καταπιεστικούς μηχανισμούς των αδίσταχτων εξουσιών και, ίσως, προσεταιρίζεται και μερικούς βλάκες, που παίρνουν για πραγματικό πρόσωπο το προσωπείο του και τον θεωρούν «ημέτερο». Ο Διονύσιος Κάτωνας, φιλόσοφος και ποιητής του 1^ου αιώνα, εποχής της αγριότατης και ανάλγητης ρωμαϊκής εξουσίας, συνόψιζε σ’ ένα δίστιχο τη θεωρία των μεταμορφώσεων για λόγους ασφαλείας:

«Εκείνος που το βλάκα παριστάνει στην υπέρτατη σοφία φτάνει»

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ευφυΐας που σκόπιμα περιβάλλεται το μανδύα της βλακείας είναι οι παλιοί γελωτοποιοί. Η φαινομενική βλακεία τους, σε συνδυασμό με την κωμική τους εμφάνιση, τους εξασφάλιζε την ασυλία, ώστε να εκτοξεύουν προς κάθε κατεύθυνση τις οδυνηρά έξυπνες ατάκες τους. Ακόμη κι ένας «γελωτοποιός του βασιλέως» απολάμβανε αυτό το σπάνιο προνόμιο, αφού μπορούσε να λέει κατάμουτρα στον απόλυτο μονάρχη εκείνα που κανένας άλλος δεν θα τολμούσε να του πει, εφόσον επιθυμούσε να διατηρήσει το κεφάλι του στους ώμους του. Ο μονάρχης, κατά τεκμήριο βλακίστερος του γελωτοποιού του, διασκέδαζε ακούγοντας για τον εαυτό του πράγματα που δεν είχε ξανακούσει, ήσυχος ότι ο αστείος, ο γελοίος, ο βλάκας, ο σωματικά μειονεκτικός δεν σε θέση να τον βλάψει. Επειδή ο γελωτοποιός λεγόταν από τους Έλληνες και «τρελός», ίσως από κει να προέκυψε το αρκετά χυδαίο γνωμικό «ο τρελός με την τρελάρα του γεμίζει την κοιλάρα του» -με επίγνωση του γεγονότος ότι ο «τρελός» απλώς «πουλούσε τρέλα» για λόγους βιοποριστικούς, αξιοποιώντας την καμουφλαρισμένη ευφυΐα του προ όφελος του και σε βάρος των βλακών.

Θόδωρος Καρζής, Η βλακεία ως παράγων του ανθρώπινου βίου

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2007, σελ.55-56)