Το όνομα του ρόδου: μεταφορά στη μεγάλη
οθόνη, από τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν-Ζακ Ανό, του ομώνυμου μυθιστορήματος που
εξέδωσε ο Ουμπέρτο Έκο, το 1980.
Ένας
διανοούμενος και αντικομφορμιστής
μοναχός (Σων Κόνερυ) συνοδευόμενος από
τον νεαρό μαθητή του (Christian Slater), ερευνά
μια σειρά φόνων σε ένα απομονωμένο
μοναστήρι Βενεδικτίνων.
Μέσα
από ένα διάλογο μεταξύ δασκάλου και
μαθητή μας παρουσιάζεται μια σύνοψη
των θέσεων της χριστιανικής εκκλησίας
για την αγάπη, την σεξουαλική ηδονή και
τον κίνδυνο που αποτελεί η γυναίκα για
τον άνδρα:
Μαθητής: Δάσκαλε…
Έχετε ποτέ ερωτευτεί;
Δάσκαλος: […]
Πολλές φορές […] Με τον Αριστοτέλη, τον
Οβίδιο, το Βιργίλιο…
Μαθητής: Όχι…
Εννοώ με…
Δάσκαλος: Μήπως
μπερδεύεις τον έρωτα με την ηδονή; […]
Ωχ, Χριστέ μου […] Εσύ είσαι πράγματι
ερωτευμένος.
Μαθητής: […] Ο
Άγιος Θωμάς Ακινάτης όμως δεν επαινεί
την αγάπη πάνω από όλες τις αρετές;
Δάσκαλος: Ναι,
την αγάπη για το Θεό. Την αγάπη για το
Θεό!
Μαθητής: Και την
αγάπη για τη… γυναίκα;
Δάσκαλος: Από
γυναίκες, ο Θωμάς Ακινάτης ήξερε ελάχιστα
πράγματα. Οι Γραφές είναι ξεκάθαρες.
Γνωμικά μας προειδοποιούν. Η γυναίκα
κάνει κτήμα της την πολύτιμη ψυχή του
άνδρα. Ο Εκκλησιαστής (7, 26) μας λέει: «Πιο
πικρή κι από το θάνατο είναι η γυναίκα».
Μαθητής: Ναι αλλά
εσείς τι πιστεύετε, δάσκαλε;
Δάσκαλος: […] το
βρίσκω δύσκολο να πειστώ… πως ο Θεός
έβαλε ένα τέτοιο πλάσμα μέσα στη
δημιουργία Του… χωρίς να του χαρίσει κάποιες
αρετές. Πόσο γαλήνια θα ήταν η ζωή χωρίς
την αγάπη. Πόσο ασφαλής… πόσο ήρεμη…
και πόσο βαρετή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου