Η ̎μάχη̎ των γενεών

Το στιλ. Πάνω από όλα το στιλ. Στον Τζέιμς Μποντ αυτό που μετράει περισσότερο από κάθε τι, είναι το στιλ. […] Αξεπέραστος στην ενσάρκωση αυτού του στιλ είναι βέβαια ο Σον Κόνερι – ήταν ο πρώτος και καλύτερος Μποντ.

Οι τέσσερις επόμενοι (Τζορτζ Λάζενμπι, Ρότζερ Μουρ, Τίμοθι Ντάλτον, Πιρς Μπρόσναν) απλώς προσπάθησαν να τον μιμηθούν […] αλλά κανείς τους δεν πέτυχε το «στιλ Τζέιμς Μποντ».

Ο Ντάνιελ Κρεγκ, αντίθετα, […] προσπάθησε να φτιάξει έναν δικό του, καινούριο Μποντ, πολύ πιο απλό, πολύ πιο μοντέρνο, πολύ πιο σημερινό. […] Αυτός ο 007 κάνει τα πιο αιρετικά πράγματα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί: δεν χρησιμοποιεί κανένα από τα παράξενα γκάτζετ και τα περίπλοκα όπλα του παρελθόντος. […] Είναι εντελώς διαφορετικός με τις γυναίκες, είναι πολύ πιο στοχαστικός, πολύ πιο εσωστρεφής, πιο μοναχικός, πιο φιλοσοφημένος.

Στο «Skyfall», μια από τις καλύτερες ταινίες της σειράς, υπάρχει μια σκηνή όπου ο 007 συναντιέται σε μια πινακοθήκη για πρώτη φορά με τον νέο και ταυτόχρονα νεαρό επικεφαλή του τομέα του:

Κιου: Πάντα μου προκαλεί κάποια μελαγχολία. Ένα θωρηκτό να χτυπιέται άσχημα, μέχρι διάλυσης. Αναπόφευκτο στο χρόνο, δεν νομίζεις; Τι βλέπεις;

007: Ένα καταραμένο μεγάλο πλοίο. Συγνώμη (σηκώνεται να φύγει).

Κιου: 007 … Είμαι ο νέος επικεφαλής του τομέα.

007: Πλάκα μου κάνεις.

Κιου: Γιατί, επειδή δεν φοράω φόρμα εργαστηρίου;

007: Επειδή έχεις ακόμα ακμή.

Κιου: Η επιδερμίδα μου δεν έχει σημασία.

007: Η αυτοπεποίθηση σου έχει.

Κιου: Η ηλικία δεν εγγυάται την αποτελεσματικότητα.

007: Και τα νιάτα δεν εγγυώνται την καινοτομία.

Κιου: Μπορώ να κάνω μεγαλύτερη ζημιά με το laptop μου …, φορώντας τις πιτζάμες μου πριν πιω το πρώτο φλιτζάνι τσαγιού, από ότι θα μπορούσες να κάνεις εσύ ένα χρόνο στη δράση.

007: Τότε, γιατί με χρειάζεσαι;

Κιου: Κάθε τόσο πρέπει να πέφτει και μια πιστολιά.

007: Ή να μην πέφτει. Είναι δύσκολο να ξέρεις ποιο απ’ τα δύο όταν φοράς πιτζάμες.