Πώς είναι δυνατόν η ίδια ταινία
που συγκλονίζει ένα θεατή, να αφήνει παγερά αδιάφορο έναν άλλο; Άλλοι να
θεωρούν ότι είδαν ένα μεγαλειώδες αριστούργημα, ύμνο στη μοναξιά και την
απώλεια και άλλοι μια ανιαρή τσόντα; Αυτό συμβαίνει με την κινηματογραφική ταινία
«Nymphomaniac» του Λαρς φον Τρίερ, η οποία μας παρουσιάζει, σε οκτώ
κεφάλαια, την ιστορία της νυμφομανούς Joe από τη γέννησή της μέχρι την ηλικία
των 50 ετών.
Ότι γνώμη όμως και να αποκόμισης
συνολικά γι’ αυτήν την (σε δύο μέρη) ταινία, δεν μπορείς να παραβλέψεις εύκολα μερικούς «θησαυρούς» που
ενσωματώνονται στην πλοκή της. Ένας απ’ αυτούς αφορά την ανασφάλεια των
περισσότερων ανδρών για το αν ικανοποιούν σεξουαλικά τη σύντροφό τους και την ευκολία
με την οποία μια γυναίκα μπορεί να χειραγωγήσει τον σύντροφό της προσφέροντας
του την «αποκλειστικότητα» του πρώτου οργασμού της:
Joe: Μπορώ να
σου πω κάτι;
Άνδρας 1: Σίγουρα.
Άνδρας 2: Σίγουρα.
Άνδρας 3: Ναι.
Άνδρας 4: Ναι
σίγουρα.
Joe: Μπορεί για σένα να μην είναι
σημαντικό, αλλά για μένα είναι … Δεν είχα ποτέ ξανά οργασμό.
Άνδρας 4: Αλήθεια;
Άνδρας 2: Δεν ξέρεις πόσο με
χαροποιεί αυτό.
Άνδρας 3: Σ’ αγαπώ.
Άνδρας 1: Πρέπει να παραδεχτώ πως
πολλά κορίτσια μου το’ χουν πει αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου