Η δυστυχία του να είσαι «φυσιολογικός»

Με την ευκαιρία της νοσηλείας ενός δεκάχρονου αυτιστικού αγοριού ο House βρίσκει την ευκαιρία να διατυπώσει την άποψή του, ότι, όχι μόνο δεν λυπάται αυτό το παιδί αλλά στην πραγματικότητα το ζηλεύει! Από το τέταρτο επεισόδιο (Lines in the Sand) της τρίτης σεζόν των Ιατρικών Υποθέσεων:

Wilson: Η ελπίδα είναι το μόνο που έχει απομείνει στους γονείς. 

House: Όχι η ελπίδα είναι αυτό που τους κάνει δυστυχισμένους. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να πάρουν ένα κόκερ σπάνιελ. Ένας σκύλος θα τους κοιτούσε στα μάτια. Θα κουνούσε την ουρά του όταν θα ήταν ευτυχισμένος. Θα έγλυφε τα πρόσωπά τους, θα τους έδειχνε αγάπη.

Cameron: Είναι τόσο κακό να θέλουν να έχουν ένα φυσιολογικό παιδί; Είναι φυσιολογικό να θέλεις να είσαι φυσιολογικός.

House: Μίλησε σαν πραγματική βασίλισσα του κύκλου. Οι λιπόσαρκοι, κοινωνικά προνομιούχοι άσπροι άνθρωποι σχεδιάζουν έναν κομψό κύκλο. Και όλοι μέσα στον κύκλο είναι φυσιολογικοί. Όποιος είναι έξω από τον κύκλο πρέπει να χτυπηθεί, να σπαστεί, και να ξαναρρυθμιστεί, για να μπει στον κύκλο. Αν δεν τα καταφέρει, πρέπει να κλειστεί σε ίδρυμα. Ή χειρότερα, να του δείξουν οίκτο.  

Cameron: Οπότε είναι λάθος να λυπάσαι αυτό το μικρό αγόρι;

House: Γιατί να λυπάσαι κάποιον που δεν παίρνει μέρος στις ανόητες τυπικότητες ευγενείας που είναι εντελώς ανούσιες, ανειλικρινείς, και γι’ αυτό το λόγο ταπεινωτικές; Αυτό το παιδί δεν χρειάζεται να υποκριθεί ότι ενδιαφέρεται για τον πόνο στη μέση σου, ή για τις απεκκρίσεις σου, ή για την φαγούρα της γιαγιά σου. Μπορείς να φανταστείς πόσο λυτρωτικό θα ήταν να ζεις μια ζωή ελεύθερος από όλες τις βαρετές κοινωνικές ευγένειες; Δεν το λυπάμαι αυτό το παιδί. Το ζηλεύω.