Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου (6)

Ευρωπαϊκή Ένωση και Τουρκία

Η τιθάσευση της Τουρκίας µέσω της ένταξής της στην «Ευρώπη» συνδέεται στενά µε τις ελπίδες και µε τα σφάλµατα της ελληνικής πολιτικής. Το πόσο φρούδες είναι οι ελπίδες το οµολογεί συνεχώς και άθελά της η ίδια η ελληνική πλευρά, όταν από τη µια µεριά ισχυρίζεται ότι η αποδοχή των «ευρωπαϊκών αξιών» θα κάνει την Τουρκία «πολιτισµένο» και φιλειρηνικό κράτος, ενώ συνάµα από την άλλη είναι υποχρεωµένη να διαπιστώνει στην πράξη ότι οι Ευρωπαίοι φορείς των «αξιών» τις µεταχειρίζονται πολύ επιλεκτικά και τις προσπερνούν µε άνεση οπότε το κρίνουν συµφέρον· άρα η αποδοχή των «ευρωπαϊκών αξιών» δεν φαίνεται να βελτιώνει καθ' εαυτήν τα ήθη. Τα σφάλµατα, πάλι, προκύπτουν από µιαν κακή εκτίµηση της σηµασίας της «Ευρώπης» για την ανερχόµενη Τουρκία. Επειδή η Ελλάδα, αδυνατώντας να σταθεί µοναχή στα πόδια της, περιµένει τα πλείστα ή τα πάντα από άλλους τείνει εύλογα να προβάλλει τη δική της κατάσταση και διάθεση  στην κατάσταση και διάθεση άλλων, νοµίζοντας π.χ. ότι η «Ευρώπη» έχει για την Τουρκία την ίδια απόλυτη σηµασία όσο για την Ελλάδα.

∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι η Τουρκία θα επιδιώξει να πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση ό,τι περισσότερο µπορεί· όµως για την ευρασιατική Τουρκία η Ευρώπη είναι µόνον ένα πεδίο δραστηριότητας ανάµεσα σε άλλα, ενώ για την Ελλάδα αποτελεί ουσιαστικά το µοναδικό· γιατί στα Βαλκάνια δεν έχει ούτε την οικονοµική ούτε τη στρατιωτική δύναµη να παίξει ηγεµονικό ρόλο, κι αυτός βέβαια δεν επιτυγχάνεται επειδή δέκα ή είκοσι µικροµεσαίοι κάνουν κέρδη στη Ρουµανία ή τη Σερβία. Με άλλα λόγια, η σχέση της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πιο  σύνθετη απ' ό,τι η σχέση της Ελλάδας προς αυτήν και µπορεί να συγκεφαλαιωθεί ως εξής: η Ευρωπαϊκή Ένωση εκ των πραγµάτων δεν µπορεί  να ικανοποιήσει όλα τα αιτήµατα µιας Τουρκίας σήµερα 62  και αύριο 100 εκατοµµυρίων κατοίκων, παράλληλα όµως τα ζωτικά της συµφέροντα δεν της επιτρέπουν να απογοητεύσει πλήρως την τουρκική πλευρά· η Τουρκία παραµένει σε σηµαντικό βαθµό ανεξάρτητη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα όµως τα δικά της ζωτικά συµφέροντα  τής υπαγορεύουν να διατυπώνει προς την Ένωση ποικίλα, κυρίως οικονοµικά αιτήµατα.

Μέσα στη διελκυστίνδα αυτή θα διεξάγεται στις επόµενες  µία ή δύο δεκαετίες ένα συνεχές παζάρι, µε εντάσεις και µε υφέσεις, όπου τα τουρκικά αιτήµατα συχνά θα υποστηρίζονται από τις Ηνωµένες Πολιτείες, οι οποίες άλλωστε µόλις πρόσφατα ζήτησαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποδεχθεί την Τουρκία ως πλήρες µέλος. Κατά πασά πιθανότητα, τα σπασµένα αυτού του παζαριού θα τα  πληρώσει η Ελλάδα. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση (και πάντως τα ισχυρότερα µέλη της), µη µπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα επιθυµεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει µε ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Αν αυτό πράγµατι συµβεί, όπως φοβούµαι εντονώτατα, τότε θα δούµε µια ακόµη από τις τραγικές εκείνες ειρωνείες, τις όποιες τόσο συνηθίζει η Ιστορία. Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίσθηκε ψυχή τε και σώµατι στην «Ευρώπη» για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισµός θα µεταβληθεί σε όργανοde facto µετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας. Η τουρκική  επιρροή θα ασκείται πάνω στην Ελλάδα όχι άµεσα, αλλά - κάπως µετριασµένη - µέσω των ευρωπαϊκών και των αµερικανικών αγωγών, και δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά, ανίσχυρη κι αναζητώντας παρηγοριές ή εκλογικεύσεις, ν' αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια  τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο µέρος και αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσµού» της αφού µάλιστα οι «πολιτισµένοι άνθρωποι», που έχουν ξεπεράσει τους «εθνικιστικούς αταβισµούς», δεν ξεκινούν πολέµους για πράγµατα τόσο απαρχαιωµένα µέσα στον εκλεπτυσµένο µας κόσµο όσο είναι δα τα κυριαρχικά δικαιώµατα.

Παναγιώτης Κονδύλης, Θεωρία του Πολέμου

(ΘΕΜΕΛΙΟ, 1998, σελ. 407-409)