Η προσκόλληση του νου

Η προσκόλληση είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων, οι οποίοι δεν είναι φωτισμένοι … Ο νους όσων βρίσκονται σ’ αυτή την πνευματική κατάσταση, είναι αδύναμος. Με το παραμικρό παγιδεύεται, συλλαμβάνεται και ακινητοποιείται. Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται πνευματικά σ’ αυτή την κατάσταση.

Θα δείξω όμως τι εννοώ, όταν λέω «προσκόλληση», χρησιμοποιώντας κάποιο παράδειγμα από την τέχνη σου. Αν ο αντίπαλος κατεβάζει το σπαθί του για να σε κτυπήσει κι εσύ, μόλις αντιληφθείς την κίνησή του, σκεφτείς να ανταποδόσεις το χτύπημα, ο νους σου σταματά, γιατί συνελήφθη από το σπαθί του αντιπάλου σου. Έτσι όμως χάνεις την ελευθερία των κινήσεων σου και σκοτώνεσαι. Αυτό εννοώ, όταν λέω «προσκόλληση».

Εάν όμως ο νους σου δεν συλληφθεί από το σπαθί του αντιπάλου σου, ακόμη και όταν το βλέπεις να κατεβαίνει, δηλαδή αν, παρακολουθώντας την κίνησή του, δεν σκεφτείς να ανταποδώσεις το χτύπημα – ή για να είμαι ακριβέστερος, εάν δεν κάνεις την παραμικρή σκέψη – και αν δεν σε πιάσει ταραχή την κρίσιμη ακριβώς στιγμή, κατά την οποία το σπαθί κινείται εναντίον σου, τότε μπορείς να αποφύγεις το χτύπημα, να πλησιάσεις τον αντίπαλο και να του αποσπάσεις το σπαθί, με το οποίο θα σε σκότωνε. Έτσι, τελικά αυτός σκοτώνεται από το ίδιο του το σπαθί. …

Όταν συγκεντρώνεσαι στον αντίπαλο, ο νους παγιδεύεται από αυτόν, όπως και όταν συγκεντρώνεται στον ίδιο σου τον εαυτό, χάνεται μέσα σου. Δηλαδή δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για αυτοσυγκέντρωση όσο διαρκή η μάχη. Η αυτοσυγκέντρωση μάλλον είναι σημάδι αρχαρίου, που μόλις άρχισε την άσκηση. Όταν συγκεντρώνεται στο σπαθί, ο νους σου παγιδεύεται από το σπαθί … Οποτεδήποτε παγιδεύεται ο νους σου, γίνεται σαν κέλυφος χωρίς περιεχόμενο.

ΤΑΚΟΥΑΝ, Η ανάπτυξη του πνεύματος

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΣΠΡΟ ΦΤΕΡΟ», 1990, σελ. 9-12)