Η φάρμα των ζώων (8)

Κεφάλαιο όγδοο

Μερικές μέρες αργότερα, όταν η τρομοκρατία που έσπειραν οι εκτελέσεις είχε κοπάσει, μερικά ζώα θυμήθηκαν – ή νόμισαν πως θυμήθηκαν – ότι η Έκτη Εντολή πρόσταζε: «Κανένα ζώο δεν πρέπει να σκοτώσει άλλο ζώο». Και, παρόλο που κανείς δεν το ανέφερε μπροστά στα γουρούνια και τους σκύλους, αισθάνονταν ότι οι εκτελέσεις που έγιναν δεν συμβιβάζονταν με αυτή την εντολή. Η Κλόβερ ζήτησε από τον Βενιαμίν να της διαβάσει την Έκτη Εντολή, και όταν ο Βενιαμίν είπε κατά τη συνήθειά του ότι αρνείται ν’ αναμιχθεί σε τέτοια θέματα, πήγε στη Μύριελ. Η Μύριελ της διάβασε την Έκτη Εντολή. Έλεγε: «Κανένα ζώο δεν πρέπει να σκοτώσει άλλο ζώο χωρίς λόγο». Φαίνεται ότι κατά κάποιο είχαν διαφύγει από το μνημονικό των ζώων οι δύο τελευταίες λέξεις. Αλλά έβλεπαν τώρα ότι η Έκτη Εντολή δεν είχε παραβιαστεί. Γιατί σαφώς υπήρχε λόγος να σκοτώσουν τους προδότες […]

Αυτό το χρόνο τα ζώα δούλεψαν πιο σκληρά απ’ τον προηγούμενο. Το να κατορθώσουν να ξαναχτίσουν τον ανεμόμυλο με τους τοίχους δυό φορές πιο χοντρούς από πριν, και να τελειώσουν στον καθορισμένο χρόνο βγάζοντας ταυτόχρονα και την κανονική δουλειά στο κτήμα, απαιτούσε τεράστια προσπάθεια. […]

Τώρα, όλες οι διαταγές διαβιβάζονταν με το Σκουήλερ ή μ’ ένα από τα άλλα γουρούνια. Ο ίδιος ο Ναπολέων δεν έκανε την εμφάνισή του παρά μια φορά στις δεκαπέντε μέρες. Όταν εμφανιζόταν, είχε στην ακολουθία του, εκτός απ’ τους σκύλους κι ένα μικρό πετεινάρι, που έπαιζε το ρόλο του σαλπιγκτή και άφηνε ένα δυνατό «κουκουρίκου!» πριν αρχίσει να μιλά ο Ναπολέων. Ακόμα και στο σπίτι του κτήματος, έλεγαν, ο Ναπολέων κρατούσε χωριστά διαμερίσματα από τους άλλους. […]

Τον Ναπολέοντα πια, δεν τον αποκαλούσαν απλώς «Ναπολέοντα». Τώρα τον αποκαλούσαν επίσημα «Ο αρχηγός μας, ο σύντροφος Ναπολέων», και το γουρούνια εφεύρισκαν κάθε τόσο τίτλους σαν: Ο Πατερούλης όλων των ζώων, ο Τρόμος του Ανθρώπινου Γένους, και παρόμοια, […] Είχε γίνει συνήθεια ν’ αποδίδεται στον Ναπολέοντα κάθε χαμόγελο της τύχης, […]

Εν τω μεταξύ, μέσω του Ουάιμπερ ο Ναπολέων αναμίχθηκε σε περίπλοκες διαπραγματεύσεις […] Η ξυλεία είχε μείνει απούλητη.[…]

Το φθινόπωρο κατάφεραν να τελειώσουν τον ανεμόμυλο […] Τα μηχανήματα δεν είχαν τοποθετηθεί ακόμα και ο Ουάιμπερ διαπραγματευόταν την αγορά τους, αλλά το χτίσιμο είχε τελειώσει. […] Ψόφια απ’ την κούραση, αλλά περήφανα, τα ζώα στριφογύριζαν γύρω από το αριστούργημά τους, που τώρα φάνταζε στα μάτια τους ακόμα πιο ωραίο απ’ την πρώτη φορά […] Ο Ναπολέων, με τη συνοδεία των σκύλων του, ήρθε να επιθεωρήσει το έργο. Συγχάρηκε ο ίδιος προσωπικά τα ζώα για την επιτυχία τους και ανήγγειλε ότι ο μύλος θα ονομαζόταν Μύλος Του Ναπολέοντα. […]

Μετά τρείς μέρες, […] ο Ναπολέων φώναξε όλα τα ζώα […] τα προειδοποίησε […] ότι θάπρεπε να περιμένουν το χειρότερο. Μπορεί απ’ ώρα σε ώρα, οι άνθρωποι να πραγματοποιήσουν την επίθεση που περίμεναν τόσο καιρό. […]

Ακριβώς την επομένη, έγινε η επίθεση […] Γεμάτα θάρρος, τα ζώα όρμησαν να τους αντιμετωπίσουν, αλλά τούτη τη φορά η νίκη δεν ήταν τόσο εύκολη όσο στη Μάχη του Παραπήγματος. […] Τα ζώα δεν μπορούσαν ν’ αντιμετωπίσουν τις σφαίρες και τις τρομακτικές εκρήξεις των όπλων και, παρά τις προσπάθειες του Ναπολέοντα και του Μπόξερ να τα ανασυγκροτήσουν, υποχώρησαν πολύ γρήγορα […] Όλος ο βοσκότοπος και μαζί και ο ανεμόμυλος βρισκόταν στα χέρια του εχθρού. Για την ώρα, ακόμα κι ο Ναπολέων, τάχε χάσει […] Δύο άντρες […] άνοιξαν μια τρύπα χαμηλά στη βάση του ανεμόμυλου […] έπειτα από λίγα λεπτά, είδαν τους άντρες να σκορπίζονται σ’ όλες τις κατευθύνσεις. Ακούστηκε ένας εκκωφαντικός κρότος […] Ο ανεμόμυλος δεν υπήρχε πια!   

Σ’ αυτό το θέαμα, τα ζώα ξαναβρήκαν το θάρρος τους. […] Υψώθηκε μια δυνατή κραυγή εκδίκησης και χωρίς να περιμένουν καμία διαταγή όρμησαν κατά πάνω στον εχθρό. Ήταν μια άγρια μάχη. […]

Είχαν κερδίσει τη μάχη, αλλά ήταν εξαντλημένα και καταματωμένα. Ο πανηγυρισμός κράτησε δυο μέρες […] Ανακοινώθηκε ότι η μάχη θα ονομαστεί Μάχη του Ανεμόμυλου, κι ότι ο Ναπολέων δημιούργησε ένα καινούργιο παράσημο, το Παράσημο της Πράσινης Σημαίας, το οποίο απένειμε στον εαυτό του. […]

Υστερ’ από μερικές μέρες, τα γουρούνια έπεσαν με τα μούτρα σε κάτι μπουκάλια ουίσκι που βρήκαν στο κελάρι του σπιτιού. […] το πρωί επεκράτησε μεγάλη σιωπή στο σπίτι. Δεν παρουσιάστηκε ούτε ένα γουρούνι. Κατά τις εννέα φάνηκε ο Σκουήλερ περπατώντας σιγανά και κακόκεφα […] φώναξε όλα τα ζώα και τους είπε ότι φέρνει ένα τρομερό νέο. Ο σύντροφος Ναπολέων πεθαίνει!

Τότε ακούστηκε ένας θρήνος […] Στις έντεκα, ο Σκουήλερ βγήκε να κάνει νέα αναγγελία. Ο σύντροφος Ναπολέων άφησε σαν τελευταία διαθήκη του στα ζώα μια αυστηρή διαταγή: Όποιον πιάσουν να πίνει αλκοόλ θα τιμωρηθεί με θάνατο.

Οπωσδήποτε, κατά το απόγευμα, ο Ναπολέων φάνηκε να πηγαίνει καλύτερα, και την άλλη μέρα το πρωί ο Σκουήλερ ανακοίνωσε ότι βρίσκεται στο στάδιο της ανάρρωσης. Το ίδιο βράδυ, ο Ναπολέων ξανάρχισε τη δουλειά και την επόμενη μαθεύτηκε ότι διέταξε τον Ουάιμπερ να αγοράσει έντυπα με οδηγίες γύρω από τη ζυθοποιία και στη απόσταξη […]

Εκείνο περίπου τον καιρό, συνέβη ένα παράξενο γεγονός που κανείς δεν μπόρεσε να το καταλάβει. Μια νύχτα κατά τις δώδεκα, ακούστηκε ένας δυνατός κρότος στην αυλή, και τα ζώα έτρεξαν αμέσως έξω. Στη βάση του τοίχου της αποθήκης όπου ήταν γραμμένες οι Εφτά Εντολές, βρίσκονταν μια σκάλα σπασμένη στα δύο. Ο Σκουήλερ, παραζαλισμένος, κείτονταν κατά γης δίπλα στη σκάλα και κοντά του ήταν ένα φανάρι, μια βούρτσα, κι ένα αναποδογυρισμένο δοχείο με άσπρη μπογιά […] Κανένα ζώο δεν μπόρεσε να καταλάβει, τι σήμαινε αυτό. […]

Όμως ύστερ’ από μερικές μέρες […] ξαναδιαβάζοντας τις Εφτά Εντολές, παρατηρήθηκε ότι υπήρχε κι άλλη μια Εντολή που δεν θυμόταν καλά τα ζώα. Νόμιζαν ότι η Πέμπτη Εντολή έλεγε: «Κανένα ζώο δεν πρέπει να κάνει χρήση οινοπνευματωδών», αλλά υπήρχε μια λέξη που είχαν ξεχάσει. Στην πραγματικότητα η Εντολή έλεγε: «Κανένα ζώο δεν πρέπει να κάνει υπερβολική χρήση οινοπνευματωδών».

Τζωρτζ Όργουελ, Η φάρμα των ζώων

(ΚΑΚΤΟΣ, 1978, σελ. 104-120)