Επικοινωνία και Αιδώς

Η επικοινωνία, είναι η τέχνη απόκρυψης και της επίδειξης, υποδηλώνει αυτό που κρύβουμε και εφευρίσκει αυτό που επιδεικνύουμε. Είναι επίσης αυτή η ικανότητα του να μην λέγονται ποτέ τα πάντα ούτε να αναπαριστώνται.

Πρόκειται μάλλον και πριν απ’ όλα, ας τ’ ομολογήσουμε, για μια τακτική: πρέπει να ξέρουμε να προσποιούμαστε ότι ντρεπόμαστε, ακόμα κι όταν δεν το αισθανόμαστε, να διατηρούμε τη γοητεία που προσδίδει μια κάποια εγκράτεια και να επιδεικνύουμε πάντα αρκετή λεπτότητα και κοκεταρία ούτως ώστε να κρατήσουμε αναλλοίωτη την αυταπάτη της απόστασης.

Αλλά η καλύτερη εγγύηση επιτυχίας είναι να μην χρειαστεί να προσποιηθεί κανείς ότι ντρέπεται αλλά να το αισθανθεί βαθιά, σαν μια αναγκαιότητα, σαν αυτό το ένστικτο που ωθούσε τον Αδάμ να κρύψει τη γύμνια του στον κήπο της Εδέμ. Η διαφήμιση δεν είναι επίδειξη. Είναι περισσότερο η τέχνη της αποπλάνησης παρά της επίδειξης. Είναι η επιστήμη της επιθυμίας και επιθυμία υπάρχει μόνο όταν δεν δίνουμε τα πάντα αμέσως.

Η επικοινωνία δεν μπορεί επομένως να εννοηθεί χωρίς κομψότητα, ούτε η κομψότητα χωρίς αιδώ. Το ζήτημα είναι να ξέρουμε πότε, πως και σε ποιο βαθμό να υπερβαίνουμε τα όρια. Πρέπει καμιά φορά να ξέρουμε να εισχωρούμε στον ιδιωτικό βίο του καταναλωτή με την ελαφρότητα που μας προσδίδει η αναίδεια και να του μιλήσουμε γι’ αυτόν τον ίδιο υπαινικτικά. Η διαφήμιση είναι μάλλον η παραβίαση της αιδούς παρά ο έλεγχος της αναίδειας.

Maurice Levy, Η επικοινωνία σε 100 λέξεις 

(ΤΟ ΒΗΜΑγνώση, 2007, σελ. 13-14)