Ο ανδρικός τρόμος

Αυτός ο τρόμος του απεριόριστου της απόλαυσης (της γυναίκας), ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, είναι ολοφάνερα ένα από τα σταθερότερα εμφανιζόμενα χαρακτηριστικά του ανδρικού τρόμου. Θυμάμαι  τώρα τη Μεσαλίνα όπως την παρουσιάζει ο ποιητής Ιουβενάλης: «Στο τέλος κουρασμένη, αλλά όχι και ικανοποιημένη (αναφέρεται σε μια νύχτα της Μεσαλίνας, […] η οποία είχε πάει σε κάποιο μέρος και παρίστανε την πόρνη), όχι κορεσμένη από άνδρες», […]. Αυτή η εκδήλωση μεσ’ από ποικίλες μορφές του απεριόριστου είναι, στην πραγματικότητα, μία από τις πλέον εμφανείς αιτίες του τρόμου.

Αυτό έχει μεγάλη σχέση και με μια άλλη εμφάνιση του αντικείμενου του τρόμου, […] που αναφέρεται στους τρόπους αυνανισμού και στους τρόπους φαντασίωσης των δύο φύλων. Ο γυναικείος αυνανισμός είναι κατ’ κανόνα ένας αυνανισμός τυφλός, ο οποίος δεν σχετίζεται με φαντασιώσεις, τουλάχιστον άξιες λόγου, ούτε σεξουαλικών σκηνών ούτε ανδρικών γεννητικών οργάνων. Αυτός ο τυφλός γυναικείος αυνανισμός έχει κατά κανόνα προηγηθεί στην πρώτη βρεφική ηλικία του μη τυφλού αυνανισμού ([…] σ’ ένα δοκίμιο της πρώτης περιόδου του Φρόυντ με τίτλο Χτυπούν ένα παιδί, όπου το «χτυπούν ένα παιδί» εμφανίζεται σαν μια μορφή αυνανιστικής φαντασίωσης των μικρών κοριτσιών). Είτε έχει προηγηθεί είτε όχι σε αυτή τη φάση, ο γυναικείος αυνανισμός παρουσιάζεται συνήθως, με βάση πολυάριθμες μαρτυρίες, ως τυφλός. Είναι κάτι που αφήνει τους άνδρες απ’ έξω. Κάτι απ’ αυτό οι άνδρες το διαισθάνονται: νιώθουν αποκλεισμένοι από την κορυφαία στιγμή της γυναικείας ηδονής.

Αυτός ο αποκλεισμός, αυτή η απαξίωση, το αίσθημα του αρσενικού ότι μένει απ’ έξω, γίνεται έντονα αισθητός επειδή προπάντων, όπως είναι γνωστό, ο ανδρικός αυνανισμός είναι ουσιαστικά βασισμένος στη φαντασία, επίμονα γαντζωμένος στην εικόνα μιας γυναίκας, των γυναικείων γεννητικών οργάνων κ.λπ.: είναι εικονοποιητικός· και αυτή η αντιπαράθεση βιώνεται από την πλευρά του ισχυρού φύλου σαν μια μορφή αποκλεισμού του.

Γενικά, η φαντασία, στο «ασθενές» φύλο είναι μια φαντασία καταβυθισμένη, για να το πω και έτσι, μια φαντασία εν υπνώσει. Για να εκπληρώσει τις λειτουργίες που της έχουν εκχωρηθεί από την πατριαρχική κοινωνία ως «ασθενούς» φύλου, η γυναίκα πρέπει να στερείται φαντασίας σε σχέση με ότι είναι ερωτικό, σε σχέση με ότι είναι αισθησιακό. Είναι παράδοξο το ότι αυτή η καταβύθιση της γυναικείας φαντασίας συνιστά ακριβώς την προετοιμασία για το «Εκείνο που επιθυμώ είσαι μόνο εσύ», δηλαδή την άφιξη του αληθινού Έρωτα και την επικέντρωση σε έναν και μόνο άνδρα. Πάλι η βιολογική εικόνα του ωραρίου με τα σπερματοζωάρια, τη στιγμή κατά την οποία ένα μόνο από τα αμέτρητα σπερματοζωάρια εισδύει και επιδιώκει έναν προνομιακό θάνατο, έναν θάνατο διαφορετικό από εκείνον όλων των άλλων γιατί έχει δεθεί στο έργο της αναπαραγωγής μαζί με το ωάριο. […] είναι ακριβώς η προετοιμασία για την παγίωση της μοναδικής εικόνας, της ισχυρά επιβεβλημένης στη γυναικεία ψυχή, του αληθινού Έρωτα, του μοναδικού άνδρα τον οποίον θα ερωτευτεί.  

Όλα αυτά σε αντίθεση με την ανδρική φαντασία η οποία, πρέπει πάντα να θυμόμαστε, είναι μια φαντασία συνειδητή και κατ’ εξοχήν επικεντρωμένη στα επιμέρους μέρη: απολαμβάνει κατά τη λεγόμενη συνουσία, αλλά προπάντων στον αυνανισμό, τα επιμέρους μέρη του γυναικείου σώματος· την τεμαχίζει, την αναλύει με τη φαντασία. Είναι η πιο αντίθετη μορφή φαντασίας που μπορεί κάποιος να διανοηθεί απέναντι στην καταβυθισμένη γυναικεία φαντασία.

Η γυναικεία φαντασία συνοδεύεται από ένα είδος αμνησίας. […]: είναι το ίδιο το γεγονός ότι η απόλαυση της είναι απεριόριστη, κατ’ αρχήν χωρίς όριο, εκείνο που την αποκόπτει από κάθε συνειδητή ονειροπόληση η οποία θα την ενέπλεκε σε ιδέες και, ως εκ τούτου, σε περιορισμούς. Είναι λοιπόν σε αυτή την αίσθηση του ασαφούς, του απροσδιόριστου και, συνεπώς, του καταβυθισμένου της γυναικείας φαντασίας όπου εντοπίζω ακόμα μια πηγή τρόμου για το «ισχυρό» φύλο – που είναι ισχυρό ακριβώς επειδή είναι περιορισμένο.

Augustin Garsia Calvo, Τα δύο φύλα και το σεξ: λόγοι περί του ανορθολογικού. Από τον τόμο Φιλοσοφία και σεξουαλικότητα.

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΞΥ, 2003, σελ. 61-64)