Ο Νόμος των Ορφικών

Στην αρχή είναι το Σύμπαν, η φύση, που υπάρχει από αμνημονεύτων χρόνων. Η φύση γεννήθηκε μόνη της και είναι αυτάρκης, δημιουργός και ωραία. Η ωραιότητα απορρέει από τον αρμονικό συσχετισμό των μερών της, που αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη λειτουργία της. Από εδώ προκύπτει η εξίσωση ταυτότητας: Φύση ίσον Σύμπαν ίσον Κόσμος.

Το πρωταρχικό λοιπόν είναι ο κόσμος, που υπακούει και συνάμα διασφαλίζεται από το φυσικό νόμο. Ο φυσικός νόμος είναι παγκόσμιος, ισχύει σε ουρανό και γη. […] Δεν είναι μόνο φυσικός και βιολογικός, είναι ταυτόχρονα λογικός και ηθικός. Ο νόμος είναι πανάρχαιος, Ωγύγιος, συνομήλικος του κόσμου. Το επίθετο Ωγύγιος χρησιμοποιείται ως συνώνυμο του παμπάλαιος, για οτιδήποτε δηλαδή αναφέρεται σε αμνημόνευτους χρόνους.

Πράγματι, σύμφωνα με τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις έχουν γίνει δύο κατακλυσμοί. Ο αρχαιότερος έγινε όταν ήταν βασιλιάς ο Ωγύγης (απ’ όπου και το Ωγύγιος) και ο μεταγενέστερος ήταν αυτός του Δευκαλίωνα. Ο μεν τελευταίος φαίνεται να συμπίπτει σε όλα με την περιγραφή του κατακλυσμού από τους άλλους λαούς (κατακλυσμός του Νώε). […]  

Εν πάση περιπτώσει, όταν συνέβησαν όλα αυτά και ο κόσμος διαμορφώθηκε οριστικά παίρνοντας τη μορφή που λίγο πολύ έχει σήμερα, άρχισε να ισχύει ο φυσικός νόμος που διέπει τα πάντα και η «φυσική τάξη» αποκαταστάθηκε.

Είναι ο παγκόσμιος Νόμος τον οποίο ο λαός αγνοεί. Εκείνοι όμως που τον γνωρίζουν και σ’ αυτόν απευθύνουν τους ύμνους τους, τον διδάσκουν στους μυούμενους και τον περνούν αργότερα στα Ελευσίνια Μυστήρια.

[…] εντύπωση προκαλεί η εμφάνιση, εξ υπαρχής, του χαρακτηριστικού ελληνικού γνωρίσματος […] και το οποίο θα επιβιώσει μέχρι την εμφάνιση και επικράτηση του Χριστιανισμού: δεν είναι ο θεός που δημιουργεί τον κόσμο από το τίποτα. Ο κόσμος είναι ωραίος και η τάξη βασιλεύει σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής νόμων, στους οποίους και ο θεός ή οι θεοί υπακούουν. […]

Βασίλης Γκέκας, Κοσμική Τάξη και Χάος

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΑΧΥ, 1995, σελ. 95-96)