13 φράσεις του Φρόιντ που έμειναν στην ιστορία

Για την παιδική ηλικία: 

Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας.

Για την ελευθερία:

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.

Για τη γυναίκα:

Η μεγαλύτερη ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί ποτέ και που κι εγώ δεν έχω κατορθώσει να απαντήσω μετά από τριάντα χρόνια έρευνας, είναι: «τι θέλει μια γυναίκα;

Πίσω από κάθε ισχυρή γυναίκα, κρύβεται ένας τυραννικός πατέρας.

Για το παρελθόν:

Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία.

Για τη θρησκεία:

Ο διάβολος παραμένει πάντα η καλύτερη δικαιολογία για να απενοχοποιήσουμε το Θεό.

Η θρησκεία είναι νεύρωση

Για τη σχέση μητέρας-παιδιού

Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία, που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία

Για τη σκέψη:

Η σκέψη είναι δράση σε πρόβα.

Για τον θάνατο:

Κανένας δεν πιστεύει στο δικό του θάνατο. Υποσυνείδητα, όλοι είναι πεπεισμένοι για την προσωπική τους αθανασία.

Για την αυτογνωσία:

Το να είσαι εντελώς ειλικρινής με τον εαυτό σου είναι μια καλή πρακτική.

Για τα όνειρα:

Πολλές φορές, τα πιο βαρυσήμαντα όνειρα είναι αυτά που φαίνονται τα πιο τρελά.

Για το σεξ: 

Το πραγματικό αρσενικό είναι μονογαμικό.

Πηγή: HuffPost Greece

Το αυγό του φιδιού

Πόσο ζεις

Αυτός που δεν αλλάζει γνώμη

Η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης

Το 1185 ανεβαίνει στην εξουσία στο Βυζάντιο μία δυναστεία η οποία θεωρείται η δυναστεία η οποία συνεπέφερε τα μεγαλύτερα δεινά στην αυτοκρατορία, μια δυναστεία ατόμων που το μόνο που τελικά πέτυχαν ήταν να βαθύνουν την παρακμή και την κρίση. Είναι η δυναστεία των Αγγέλων. Στη διάρκεια της δυναστείας αυτής, η οποία θα λήξει φυσικά ‒φαίνεται ήδη, και μπορείτε να το φανταστείτε με ποια χρονολογία‒ τη χρονολογία 1204, που είναι η χρονολογία της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, η πρώτη κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, δηλαδή τους σταυροφόρους της 4ης Σταυροφορίας,...

Στη διάρκεια της δυναστείας των Αγγέλων θα συμβούν γεγονότα τα οποία είναι κορυφαία. Ανάμεσα σε αυτά είναι η ανάκαμψη της δύναμης των Βουλγάρων, η δημιουργία του μεγάλου βουλγαρικού βασιλείου, και είναι τα γεγονότα της 4ης Σταυροφορίας, που μας ενδιαφέρουν εξαιρετικά. Τι συνέβη εκεί γύρω στο 1203: Ήδη στις αρχές του 1200 ετοιμαζόταν μία νέα σταυροφορία.

Οι σταυροφορίες μετά την 1η, δεν ήταν πια τόσο πεζές, και σταδιακά έγιναν σταυροφορίες των οποίων η δύναμη μεταφερόταν με ναυτικό τρόπο, με τα πλοία, από την Ιταλία συνήθως, ή από περιοχές της Γαλλίας, ή κάπου από περιοχές της Μεσογείου, προς τους Αγίους Τόπους, που βρίσκονται στην ανατολική Μεσόγειο. Αυτή τη φορά, σε αυτή την 4η Σταυροφορία, όταν ξεκινούν οι ετοιμασίες της, η Βενετία, εκεί γύρω στο 1200, είναι πια μια πολύ μεγάλη δύναμη, μια σπουδαία πόλη, η οποία έχει εμπορικά δίκτυα σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, πλούτο μέσα στην πόλη της, και βρίσκεται σε πραγματική άνοδο. Μάλιστα παίζει μεγάλο ρόλο και στις σταυροφορίες, διότι με τα πλοία της είναι σε θέση να μεταφέρει χιλιάδες στρατιωτών, και ο Πάπας είναι σε στενή επαφή με τους Βενετούς γι’ αυτές του τις ανάγκες, της ανάγκες μεταφοράς, αλλά και οι Βενετοί μετέχουν και στις διαδικασίες των σταυροφοριών. Βέβαια οι Βενετοί ήταν πάντοτε εξαιρετικοί στις οικονομικές τους πλευρές, και μπορεί να ήταν Χριστιανοί, και βέβαια είχαν μια δύσκολη σχέση με τον Πάπα, είχαν φυσικά σχέση με τον Πάπα, όμως, όπως έλεγαν: «Siamo primo Veneziani e dopo Cristiani». Δηλαδή «πρώτα είμαστε Βενετοί και έπειτα Χριστιανοί». Που σήμαινε: πρώτα τα συμφέροντα της Βενετίας ‒και εννοούσαν τα εμπορικά και οικονομικά συμφέροντα‒ και, μην τρελαθούμε, έπειτα είναι το Χριστιανικό σκέλος. Ήταν πραγματιστές. Βέβαια είχαν μεγάλες σχέσεις με τον Πάπα, δύσκολες σχέσεις, όπως σας είπα. Γιατί τα λέω όλα αυτά: Διότι εκεί, στην προετοιμασία της 4ης Σταυροφορίας, οι Βενετοί παίζουν μεγάλο ρόλο, τα πλοία τους χρησιμοποιούνται, Γερμανοί (Φράγκοι δηλαδή) κατεβαίνουν για τη σταυροφορία ένοπλοι απ’ όλες τις πλευρές, Γάλλοι, Ισπανοί κλπ., και όλοι αυτοί ετοιμάζονται να περάσουν στους Αγίους Τόπους, όταν συμβαίνει ένα γεγονός.

Μέσα στη δυναστεία των Αγγέλων-, έχει ξεκινήσει αυτή η Σταυροφορία όταν η δυναστεία των Αγγέλων έχει μεγάλα εσωτερικά προβλήματα. Στο Βυζάντιο, όπως και σε όλες τις αυτοκρατορίες δηλαδή, είναι σχήματα μεγάλα, κεντρικά διοικούμενα, υπάρχουν πάντοτε στις αυτοκρατορίες δυναστικές διαμάχες. Κυρίως προέρχονται από εσωτερικά θέματα, δηλαδή ένας συγγενής θεωρεί ότι αυτός θα’ πρεπε να ‘ναι αυτοκράτορας και όχι ο αδελφός του ή ο ξάδελφός του ή ο θείος του, προσπαθεί, δημιουργεί μια συμμαχία με κάποιους άλλους, δηλαδή μια συνωμοσία για την ανατροπή, να πάρει εκείνος, ή κάποιος άλλος φιλόδοξος προσπαθεί να παντρευτεί κόρη του αυτοκράτορα για να μπει εκείνος στη δυναστεία, να πάρει την εξουσία κλπ. Αυτά είναι μέσα στα ανθρώπινα δυστυχώς, και ήταν αρκετά διαδεδομένα σε όλο τον κόσμο. Στο Βυζάντιο αυτή την εποχή-, πάντα τα είχε, αλλά αυτή την εποχή της δυναστείας των Αγγέλων τα πράγματα έχουν πάρει βαριά τροπή, που αδυνατίζουν ακόμη περισσότερο το Βυζάντιο. Αυτοκράτορας εκεί κοντά στη χρονολογία αυτή είναι ο Άγγελος Δ’, του οποίου όμως η εξουσία αμφισβητείται από συγγενείς του. Ένας από αυτούς, Άγγελος κι αυτός στο όνομα, μαθαίνοντας ότι είναι σε εξέλιξη μία ακόμη σταυροφορία που θα διασχίσει τα ύδατα της ανατολικής Μεσογείου, άρα θα βρεθεί σε “χορικά ύδατα” ‒θα λέγαμε σήμερα‒ του Βυζαντίου για να φτάσει στους Αγίους Τόπους, σκέφτεται να απευθυνθεί στους σταυροφόρους και να τους ζητήσει να έλθουν στην Κωνσταντινούπολη, να ανατρέψουν τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, να τοποθετήσουν τον ίδιο αυτοκράτορα, και τους υποσχόταν μία μεγάλη χρηματική αμοιβή και ένωση των Εκκλησιών. Οι Σταυροφόροι, και ο Πάπας και οι Βενετοί, θεώρησαν πολύ δελεαστικές αυτές τις προτάσεις. Διότι μία Σταυροφορία είναι ακριβό πράγμα, είναι ένας πόλεμος, σου χρειάζονται χρήματα. Η ένωση των Εκκλησιών είναι πολύ σημαντικό πράγμα. ... τελικά κάνουν τις κινήσεις τους, έρχονται στην Κωνσταντινούπολη, και μετά από περιπετειώδεις εξελίξεις ανατρέπουν τον Άγγελο Δ’ και μπαίνει στη θέση του ο Άγγελος Ε’. Αυτός ο οποίος δηλαδή είχε προκαλέσει την επέμβαση των δυτικών δυνάμεων. Η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204 έγινε με έναν παράξενο τρόπο, διότι εν πολλοίς οι Δυτικοί βρέθηκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Βέβαια έγινε και με άμυνα, από την πλευρά του Αγγέλου Δ’ έγιναν μάχες στα κάστρα, σε διάφορα σημεία, αλλά καθώς η πρόσκληση ήταν από το εσωτερικό, η κατάληψη του 1204 ήταν σχετικά εύκολη για τους Δυτικούς, και η ανατροπή της σειράς της δυναστείας να γίνει με άνεση.

Όμως ο Άγγελος Ε’ (αυτός ο οποίος πήρε την εξουσία με τον τρόπο που περιγράψαμε) είχε υποσχεθεί πολλά στους σταυροφόρους, τα οποία και δεν ήταν σε θέση να τηρήσει. Δηλαδή τα χρήματα που τους είχε υποσχεθεί δεν υπήρχαν στο δημόσιο ταμείο, άνοιξε το ταμείο και είδε ότι ήταν μείον. Άρχισε να ψάχνει να βρει τρόπους για να ανταμείψει τους σταυροφόρους, αλλά δεν τους έβρισκε. Άρχισε τις υπεκφυγές, προσπαθούσε να αποτρέψει τις εξελίξεις, οι Σταυροφόροι άρχισαν να γίνονται ανήσυχοι, περίμεναν γρήγορα τα υπεσχεθέντα και τις εσωτερικές διαδικασίες, τις συνομιλίες για την ένωση των Εκκλησιών, όλα αυτά τα περίμεναν. Τίποτα από αυτά δεν γίνεται. Καθώς λοιπόν κωλυσιεργούσε η Βυζαντινή   πλευρά, οι σταυροφόροι έστειλαν τελεσίγραφο: «Ή εκπληρώνετε όσα μας υποσχεθήκατε, ή θα τα πάρουμε μόνοι μας». Με αποτέλεσμα φυσικά τελικά, αφού η Βυζαντινή πλευρά δεν μπορούσε, δεν κάλυπτε αυτά τα οποία είχε υποσχεθεί, να επιτεθούν πια σαν λεηλάτες στην Κωνσταντινούπολη και να λεηλατήσουν το παν.

Η Κωνσταντινούπολη το 1204 ήταν μία πόλη θαυμαστή. Σαν την Κωνσταντινούπολη το 1204 δεν υπήρχε πόλη στην Ευρώπη, ... Καμία πόλη στη γη δεν έχει τη θέση της Κωνσταντινούπολης, καμία πόλη στη γη δεν γεφυρώνει δύο ηπείρους και δύο θάλασσες, καμία πόλη στη γη! Είναι η πιο προνομιούχος πόλη στον κόσμο η Κωνσταντινούπολη. Και είχε συμβεί να είναι και η πρωτεύουσα μιας πολύ σπουδαίας αυτοκρατορίας, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου, και στη συνέχεια να έχει την εξέλιξη που ξέρουμε, δηλαδή να γίνει και η πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχε 500.000 περίπου πληθυσμό, μαζί με τους στρατιώτες, τη φύλαξη κλπ. Μόνο το Πεκίνο, η Τσαγκάν, το Τόκιο μπορούσε ν’ αναμετρηθεί μαζί της σε διάφορες περιόδους. Ήταν μια τεράστια πόλη, την εποχή που το Λονδίνο και το Παρίσι ήταν λασπουπόλεις των ελάχιστων κατοίκων, η Κωνσταντινούπολη ήταν πέραν πάσης περιγραφής. Όταν είχαν έρθει οι πρώτοι σταυροφόροι, όταν πέρασαν οι πρώτοι σταυροφόροι από την Κωνσταντινούπολη, και απ’ όλη βέβαια τη Βυζαντινή   Αυτοκρατορία, Γερμανοί, Ισπανοί, Άγγλοι, Γάλλοι, έμειναν άναυδοι. ...

Και η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης το 1204 έχει μείνει στην ιστορία. Σε ένα αγαπημένο μου βοήθημα [...], «Atlas of World History», [...] όταν μας μιλά για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1204 γράφει: «1204. Κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Το μίσος των Λατίνων για τους Έλληνες βρήκε έκφραση σε βαρβαρικές ωμότητες. Πρόκειται για την πιο εκτεταμένη λεηλασία μνημείων, έργων τέχνης και άλλων σπουδαίων ακριβών, πολύτιμων αντικειμένων όλου του μεσαιωνικού κόσμου»...

Το 1204 λοιπόν καταλαμβάνεται η Κωνσταντινούπολη και αυτή είναι η κομβική χρονολογία για τις εξελίξεις των πραγμάτων, όχι μόνο λόγω της λεηλασίας, αλλά διότι αυτή η χρονολογία θα ετοιμάσει την επόμενη κομβική χρονολογία, δηλαδή το 1453, ...

Η επίθεση αυτή συνοδεύτηκε και με τον έλεγχο κεντρικότατων σπουδαίων εδαφών του Βυζαντίου, εδαφών που ήταν σημαντικότατα για τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου, τόσο τον  πολιτικό όσο και τον εμπορικό, για τις διάφορες δυνάμεις που συμμετείχαν σε αυτή την 4η Σταυροφορία. Σε αυτές τις δυνάμεις περιλαμβάνονταν Γερμανοί ευγενείς και φεουδάρχες, Γάλλοι ευγενείς και φεουδάρχες, Ισπανοί, και φυσικά Βενετοί. Αυτοί μοίρασαν, αυτές οι διάφορες οικογένειες, τα τμήματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τη Μικρά Ασία και δυτικότερα, δηλαδή το δυτικότερο κομμάτι της Μικράς Ασίας, που βρίσκεται κοντά προς την Κωνσταντινούπολη, τη Θράκη, τμήματα της Μακεδονίας, της Στερεάς Ελλάδος, την Πελοπόννησο, την Κύπρο, την Κρήτη, τα Επτάνησα και τα νησιά του Αιγαίου. Έκτοτε αυτές οι περιοχές, και για μεγάλο διάστημα, θα μείνουν “υπό λατινικό έλεγχο” όπως λέμε. Ξεκινά δηλαδή για την ελληνική ιστορία, την ιστορία της ανατολικής Μεσογείου και φυσικά στο βαθμό που μας αφορά και την ελληνική ιστορία, η μακρά μας επαφή ως Έλληνες με τη δυτική πλευρά, τη δυτικοευρωπαϊκή πλευρά. Δεν είναι καινούρια, είχαμε επαφές μαζί τους, και θρησκευτικές και οικονομικές ‒σας θυμίζω τα προνόμια κλπ. ‒, όμως τώρα για πρώτη φορά οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι της ανατολικής Μεσογείου βρίσκονται υπό πολιτική εξουσία Δυτικών. Οι Δυτικοί πλέον έχουν γίνει κυρίαρχοι πολιτικά στην περιοχή.

Πολλές φορές στην ελληνική ιστορία ‒παρότι τα πράγματα γράφονται, δεν είναι ότι δεν γράφονται‒ στη μέση συνείδηση του Έλληνα, του σημερινού Έλληνα, η πτώση του Βυζαντίου συνδέεται με τους Οθωμανούς. Δηλαδή, αν ρωτήσει κανείς έναν μέσο Έλληνα: «Έπεσε το Βυζάντιο. Ποιος ακολούθησε;» θα απαντήσουμε νομίζω οι περισσότεροι από μας: «Οι Οθωμανοί». Η τουρκοκρατία δηλαδή. Ενώ μεσολάβησε η φραγκοκρατία, η λατινοκρατία, και μάλιστα για κάποιες περιοχές η λατινοκρατία ήταν μακρύτερη από την τουρκοκρατία. Διότι λέμε γενικά ότι η τουρκοκρατία διήρκησε από το 1453 έως το 1821. Αυτό ισχύει και δεν ισχύει, διότι για πολλές περιοχές η τουρκοκρατία ξεκίνησε πολύ ενωρίτερα, και 100 και 150 χρόνια νωρίτερα από το 1453, επομένως αυτές μετρούν. Και δεν απελευθερώθηκαν από τους Τούρκους το 1821, ένα πολύ μικρό κομμάτι του Ελληνισμού απελευθερώθηκε το 1821. […] για παράδειγμα η Κρήτη παρέμεινε υπό βενετικό έλεγχο από περίπου το 1204 έως περίπου το 1669, δηλαδή για 460-τόσα χρόνια. Οι Οθωμανοί κατέλαβαν οριστικά τη μεγαλόνησο το 1669 και την έχασαν το 1912. […]

Μαρία Ευθυμίου, Ιστορία  του Νέου Ελληνισμού, 11^ος – 18^ος αιώνας   

mathesis.cup.gr (σ. 37-44)