Έξι αυτοτελείς ιστορίες συνολικής διάρκειας δύο ωρών και δεκατριών λεπτών, με φόντο την Άγρια Δύση, απαρτίζουν την «Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς», το γουέστερν δημιούργημα που έγραψαν και σκηνοθέτησαν για λογαριασμό του Netflix οι αδερφοί Κοέν κι έκανε επίσημη πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, φεύγοντας μάλισταμε το βραβείο καλύτερου σεναρίου.
Είναι η «Μπαλάντα» τους μια μεγάλης διάρκειας κινηματογραφική ταινία ή μίνι τηλεοπτική σειρά; Η απάντηση δίνεται κιόλας από το πρώτο καρέ, ένα κάδρο του σκληρόδετου ομότιτλου βιβλίου: η «Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς» δεν είναι ούτε κινηματογραφική ταινία ούτε τηλεοπτική σειρά· είναι ένα γοητευτικό λογοτεχνικό αφήγημα – ή αλλιώς είναι η τηλεόραση με τους κανόνες των παράδοξων δημιουργών Κοέν.
Από τις αχανείς και ξερές εκτάσεις και τα
χιονισμένα μονοπάτια μέχρι τις καταπράσινες βουνοπλαγιές και τα κλειστοφοβικά
βαγόνια άμαξας, τίποτα στο φόντο
των έξι ιστοριών των αδερφών Κοέν δεν παραμένει το ίδιο, πέρα από το θάνατο. Αυτός
είναι ο βασικός πρωταγωνιστής των έξι ιστοριών κι έρχεται με πολλές μορφές
μα πάντα απροσδόκητα: ως τιμωρία της μοίρας, άδικα ή και κωμικοτραγικά, ως
λύτρωση, ως απόδοση δικαιοσύνης, άλλοτε ως άμυνα ή ως αποτέλεσμα του φόβου
μπροστά στο ξένο και άλλοτε ως ο αναπόφευκτος προορισμός του ανθρώπου.
Ο διάλογος που ακολουθεί είναι από την πέμπτη ιστορία υπό τον τίτλο «Το κορίτσι που τρομοκρατήθηκε»:
Είχε παγιωμένες πολιτικές πεποιθήσεις. Όλα του τα πιστεύω ήταν έτσι απόλυτα. … Ποτέ δεν είχα τη σιγουριά του. Είναι μάλλον μειονέκτημα.
Δεν το βρίσκω μειονέκτημα. Όχι. Η αβεβαιότητα … είναι κατάλληλη για θέματα αυτού του κόσμου. Μόνο για τον άλλο κόσμο μας έχει χαριστεί βεβαιότητα.
Ναι.
Θεωρώ πως η βεβαιότητα όσον αφορά αυτά που βλέπουμε και πιάνουμε, σπάνια δικαιολογείται. Κατά τους αιώνες, από πολύ παλιά τι βεβαιότητες επιβίωσαν; Και, παρ’ όλα αυτά, βγάζουμε εύκολα νέες ζητώντας την παρηγοριά τους. Η βεβαιότητα … είναι η εύκολη οδός.
